Σάββατο 7 Μαΐου 2011

Thor (2011) - 3/5

Ναι, διακρίνεται πολύ κλισέ, ναι, πολλοί διάλογοι είναι απλοϊκοί, ναι, υπάρχουν οι συνήθεις δευτεροκλασάτες ατάκες-εξυπνάδες, ναι, η ταινία χάνεται μερικές φορές μέσα στις είτε ηθελημένες είτε όχι αναφορές και τις πολυάριθμες cameo εμφανίσεις, ναι, παίζει το ρόλο ενός ακόμα διαφημιστικού σποτ για τους «Avengers». ΟΜΩΣ! Είναι μια καθαρή super-hero film που δεν προσπαθεί να αποδειχθεί κάτι παραπάνω από αυτό και ως τέτοια είναι τουλάχιστον ικανοποιητική! Μάλιστα, είναι τόσο ‘καθαρή’, όσο έχουμε καιρό να δούμε, με αποτέλεσμα να μοιάζει έως και νοσταλγική!

Η αφήγηση διαιρείται δια του δύο, πρώτον στο θεϊκό βασίλειο Άσγκαρντ, όπου το φαντασμαγορικό (αν και λιγάκι κιτς) ντεκόρ σε καθηλώνει, και δεύτερον στον πλανήτη μας, όπου η ένταση χαμηλώνει στους παλμούς του χαλαρού fun ύφους, με εξαίρεση τις δυναμικά σκηνοθετημένες σκηνές δράσης και εκείνες όπου το συναίσθημα μεταξύ του πρωταγωνιστή και της Νάταλι Πόρτμαν κάνει την καρδιά σου να χτυπά λίγο πιο γρήγορα απ’ ό,τι συνήθως… Συνηθισμένο (για το είδος); Όχι βέβαια…

Και φυσικά αυτό συμβαίνει χάρη στη σκηνοθεσία του ειδικευμένου στον Σαίξπηρ Κένεθ Μπράνα (μία φιγούρα στην ταινία αποτελεί σαφή αναφορά στον Σαίξπηρ), ο οποίος μου φαίνεται σα να βγάζει, μέσα από την ταινία του, μια αγάπη για αυτό που κάνει, πέρα από τους εντελώς κερδοσκοπικούς στόχους του φιλμ, η οποία καθιστά το φιλμ ένα από τα πιο στιβαρά και ολοκληρωμένα πρότζεκτ της Marvel τα τελευταία χρόνια.

Ευρηματικές βρήκα και τις επιλογές του καστ. Όλοι οι ηθοποιοί ανταποκρίνονται τέλεια και πείθουν απόλυτα στους ρόλους τους, με τον Κρις Χέμσγουορθ στον πρωταγωνιστικό ρόλο να είναι απολαυστικός. Ο πρόσφατος θρίαμβος της Πόρτμαν στα Όσκαρ έχει προσδώσει βαρύτητα στο όνομά της, η οποία γίνεται αισθητή και στην ταινία. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Άντονι Χόπκινς, τον οποίο επιτέλους συμπάθησα μετά από πολύ καιρό, σε ένα ρόλο που ξεφεύγει σε κάποιο βαθμό από τα συνηθισμένα. Την παράσταση βέβαια κλέβει ο Tom Hiddleston στον ρόλο του «κακού», με την χαμηλότονη ερμηνεία του να σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή.

Στην παράδοση που ξεκίνησε ο «Iron Man» το 2007, μετά τους τίτλους τέλους έχουμε κι εδώ άλλη μια σύντομη σκηνή, όχι τόσο ενθουσιαστική όσο στα δύο Iron Man βέβαια, που ξεκάθαρα φωνάζει «σίκουελ»! Το νόημα είναι όμως ότι η Marvel έχει ‘σκαρώσει’ τέτοιου είδους ‘παιχνίδια’ επικοινωνίας με το –φανατικό- κοινό της (όπως και το σύντομο πέρασμα του Σταν Λι σε κάθε ταινία με ήρωα δικής του έμπνευσης), που αν μη τι άλλο είναι απολαυστικά.

Κλείνοντας, η νέα ταινία της Marvel μπορεί συνοπτικά να χαρακτηριστεί από τους όρους απόλαυση, θέαμα, διασκέδαση. Στο φουλ!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου