Βυθισμένη στα απολαυστικά τραγούδια της ευαίσθητη ταινία, που στο σύνολό της θυμίζει παρατεταμένο βίντεο κλιπ ή καλύτερα μια συρραφή πολλών τέτοιων. Ξέρω πως αυτό δεν ακούγεται καλό, γι’ αυτό σπεύδω να τονίσω ότι κινηματογραφικά η αξία του φιλμ είναι μεγάλη. Η σκηνοθεσία είναι υποδειγματική, φανερώνει μεγάλη αγάπη για τη μουσική και εξυμνεί την έκφραση μέσω αυτής. Ο φυσικός φωτισμός, επίσης, καθιστά το φιλμ εντυπωσιακά ρεαλιστικό. Οι δύο πρωταγωνιστές (και συνθέτες) δεν είναι επαγγελματίες ηθοποιοί αλλά μουσικοί, εντούτοις μοιάζουν να έχουν ταυτιστεί απόλυτα με τους ρόλους τους, δίνοντας πολύ καλές ερμηνείες και τραγουδώντας με πάθος. Τα τραγούδια είναι ασταμάτητα και αν κάτι τέτοιο σας αποθαρρύνει από το να δείτε το φιλμ, μην ανησυχείτε, εύστοχα η διάρκειά του είναι περιορισμένη στη μία ώρα και είκοσι λεπτά περίπου. Δίκαια τιμήθηκε με Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού για το πολύ καλό –και γνωστό- Falling Slowly. Με λίγα λόγια, το «Once» αποτελεί έναν μοναδικό, εκπληκτικό και ίσως ανεπανάληπτο συνδυασμό κινηματογράφου και μουσικής, που αποδεικνύει ότι οι δύο τέχνες μπορούν να αποτελέσουν και συγκοινωνούντα δοχεία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου