Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

Jeux d' enfants / Αγάπα με αν τολμάς (2003)


Το «Αγάπα με αν τολμάς» είναι μία ταινία, κατά τη γνώμη μου, εξαιρετικά υπερεκτιμημένη. Αυτό που οφείλω να ομολογήσω σχετικά με αυτήν είναι ότι πραγματικά λάτρεψα την κεντρική της ιδέα, αυτήν ενός αγέραστου έρωτα που εκφράζεται μέσω ενός εκκεντρικού παιχνιδιού, το οποίο με τον καιρό ξεφεύγει από κάθε έλεγχο... Στ’ αλήθεια ευρηματική και πρωτότυπη, η κεντρική αυτή ιδέα θα μπορούσε με την κατάλληλη διαχείριση να δημιουργήσει όντως το αριστούργημα που πολλοί περιγράφουν.

Μα η προσωπική μου άποψη είναι πως ο δημιουργός της ταινίας, Yann Samuell, στην πρώτη του ακόμα κινηματογραφική προσπάθεια, παρουσιάζει τρανταχτά σημάδια ερασιτεχνισμού –σε κάθε τομέα. Από το (γεμάτο με διαλόγους που βρήκα εντελώς άστοχους) σενάριο, το οποίο γενικά δεν κατάφερε να με κάνει να κατανοήσω τους χαρακτήρες και σπάνια με ταύτιζε με αυτούς, μέχρι και τη σκηνοθεσία που προσπαθεί να αναδείξει την ταινία σε μία νέα «Αμελί», αλλά τελικά την κάνει να μοιάζει περισσότερο με κακέκτυπό της. Ο Samuell υιοθετεί το ρομαντικά παιγνιώδες στυλ του Jean-Pierre Jeneut, αλλά ενώ ο τελευταίος σε μάγευε, ο Samuell ενίοτε σε μπερδεύει και ενίοτε αφαιρεί, αντί να προσθέτει, ρομαντισμό, με τα «cool» σκηνοθετικά του τρικ να αποδεικνύονται εξεζητημένα. Ομοίως, η προσπάθεια να χτίσει μία ατμόσφαιρα παραμυθένια πολύχρωμη καταλήγει σε αποτυχία, μια και τα χρώματα παραπέμπουν περισσότερο στο κιτς.

Οφείλω όμως να προσθέσω και να τονίσω πως η δύναμη των συναισθημάτων είναι αυτή που μετράει σε ταινίες σαν αυτή και υπάρχουν ορισμένες στιγμές για τις οποίες και μόνο ολόκληρη η ταινία αξίζει πραγματικά! Η σκηνή, για παράδειγμα, της καταδίωξης του πρωταγωνιστή από την αστυνομία ήταν ό,τι πιο συναισθηματικά δυνατό, αλλά και ευρηματικό είχε να προσφέρει το φιλμ –αληθινά συγκλονιστική!

Βαθμολογία: 2.5/5

Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Le fabuleux destin d' Amelie Poulain / Αμελί (2001)

Ταινία σταθμός τόσο για τον γαλλικό, όσο και για τον παγκόσμιο κινηματογράφο. Η «Αμελί» είναι μία από τις πιο δημοφιλείς και, κυρίως, πολυαγαπημένες γαλλικές ταινίες, πράγμα λογικό αν συλλογιστεί κανείς ότι ο Jean-Pierre Jeunet δημιούργησε έναν δικό του κόσμο σε αυτήν την ταινία, τόσο κοντά στον πραγματικό, κι όμως ταυτόχρονα τόσο όμορφο, τόσο ρομαντικό, τόσο μαγικό και τόσο παραμυθένιο, που απλά δεν μπορείς να του αντισταθείς… Ο κόσμος της «Αμελί» θα σας κερδίσει…

Πολλοί είναι εκείνοι που έχουν επιχειρήσει να μιμηθούν ή έστω να ενσωματώσουν στο δικό τους σκηνοθετικό στυλ εκείνο του Jeunet στην «Αμελί» και μάλιστα θα μπορούσαμε να πούμε ότι έκτοτε αυτό έχει γίνει κάτι σαν μόδα ανάμεσα στους κινηματογραφιστές και ιδιαίτερα στην Γαλλία. Ελάχιστοι είναι εκείνοι βέβαια που καταφέρνουν να έχουν εξίσου επιτυχή αποτελέσματα.

Η Αμελί της Audrey Tautou είναι μία γλυκύτατη και μοναδικά καλόκαρδη κοπέλα που εντοπίζει απόλαυση και μαγεία στις πιο μικρές καθημερινές στιγμές και προσπαθεί να κάνει τους γύρω της ευτυχισμένους.

Στα παραπάνω συνοψίζονται  πολύ σύντομα τα πανέμορφα μηνύματα της ταινίας.

Γεμάτη έξυπνα και απολαυστικά “cool” σκηνοθετικά τρικ, η «Αμελί» γοητεύει βαθιά και κάνει το θεατή να την ερωτευτεί από το πρώτο λεπτό. Τα “πειραγμένα” χρώματα του Παρισιού το καθιστούν πέρα για πέρα παραμυθένιο, χωρίς να γίνονται ποτέ υπερβολικά. Η ταινία αναμφίβολα είναι από τις καλύτερες, πιο ουσιώδης και πιο… ζωντανές ρομαντικές κομεντί που θα δείτε ποτέ και μάλιστα είναι εξίσου αποτελεσματική τόσο στο γέλιο όσο και στη συγκίνηση. Εδώ να σημειώσουμε ότι ο Jeunet δεν ξεφεύγει ποτέ από το παιχνιδιάρικο ύφος του για να αφιερώσει χρόνο στην προσπάθεια να προκαλέσει δάκρυα στον θεατή, αλλά αντιθέτως είναι ικανός να βγάλει αληθινή συγκίνηση μέσα από τις πιο μικρές λεπτομέρειες…

Μαζί με την γλυκύτατη Audrey Tautou, ένας δεύτερος πρωταγωνιστής της ταινίας δεν είναι άλλος από την μοναδική μουσική επένδυση από τον Yann Tiersen, για την οποία, ειλικρινά, δεν υπάρχουν λόγια να την περιγράψουν. Πιο μαγική δεν γίνεται. Σε πλημμυρίζει πραγματικά. Απλά ανεπανάληπτο soundtrack!

Για μένα, το φιλμ θα ήταν σίγουρα αριστουργηματικό, όμως στο τέλος θεωρώ πως πλησίαζε λιγάκι περισσότερο απ’ όσο θα ήθελα τους όρους της απλοϊκής ρομαντικής κομεντί, χωρίς αυτό όμως να του στερεί κάτι ουσιαστικό.

Η «Αμελί», εν ολίγοις, είναι μία ταινία την οποία παρακολουθείς με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη από την αρχή μέχρι το τέλος και ενίοτε με ένα δάκρυ κάτω από τα μάτια…

Βαθμολογία: 4/5

Τρίτη 13 Μαρτίου 2012

Corpse bride / Η νεκρή νύφη (2005)

Άξιος απόγονος του «Χριστουγεννιάτικου Εφιάλτη», αυτή τη φορά σε σκηνοθεσία του ίδιου του Τιμ Μπάρτον. Θα διασκεδάσετε με την πανέξυπνη αντίθεση του κόσμου των ζωντανών (άχρωμος, χωρίς ενδιαφέρον) και αυτού των νεκρών (γεμάτος… ζωή!), θα συγκινηθείτε με μια μεταφυσική σχέση και θα απολαύσετε την καλλιτεχνική αρτιότητα σε όλους τους τομείς της. Ο σχεδιασμός των χαρακτήρων είναι χαρακτηριστικός της μοναδικής, σκοτεινής όσο και πανέμορφης φαντασίας του Μπάρτον.

Βαθμολογία: 3.5/5

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

Hugo (2011)

Εντυπωσιακή και απρόσμενη σύνδεση φαντασίας και πραγματικότητας, το «Hugo» είναι μία ταινία ζεστή και γεμάτη αγάπη για την μαγεία του κινηματογράφου… Ταυτοχρόνως νοσταλγικός και μοντέρνος, ο Σκορσέζε ξεκινά να αφηγείται ένα παιδικό παραμύθι φαντασίας και καταλήγει να διδάσκει κινηματογραφική ιστορία! Φόρος τιμής στα πρώτα χρόνια του κινηματογράφου και κυρίως στον πρωτοπόρο Ζορζ Μελιές. Εντυπωσιακή φωτογραφία, πετυχημένο 3D (εξακολουθώ όμως να έχω αμφιβολίες αν τελικά αυτό προσθέτει όντως κάτι στην παρακολούθηση μιας ταινίας) και πολύ καλές ερμηνείες, ιδιαίτερα από τον Μπεν Κίγκσλεϊ και τον μικρό Άσα Μπάτερφιλντ του «Boy in the striped pyjamas»… Σαν σύνολο, μία ταινία πρωτότυπη, ευρηματική και αρκετά συγκινητική.

Βαθμολογία: 3.5/5