Μία έξυπνη σε
σύλληψη ιδέα και μια ευρηματική πλοκή είναι τα δυνατά σημεία του σεναρίου του David Koepp («Spider-man»). Ενός σεναρίου που αποτελεί
όμως την αχίλλειο πτέρνα της ταινίας του David Fincher! Ο Koepp προσεγγίζει τους χαρακτήρες του με σχηματικούς διαλόγους και τους
αντιμετωπίζει εντελώς επιδερμικά και συχνά αμήχανα --καλά, η Kristen Stewart φοβάται να κοιμηθεί το βράδυ χωρίς ένα φωτάκι αναμμένο, αλλά απέναντι
στους διαρρήκτες κρατά μία στάση σχεδόν πιο γενναία και από της μητέρας της;
Αφήστε που άλλοτε μοιάζει με κοριτσάκι προεφηβικής ηλικίας και άλλοτε με έφηβο punk αγοροκόριτσο…
Και, μετά,
ερμηνευτικά μόνο ο Forest Whitaker είναι ικανοποιητικός. Ο Jared Leto (που δεν μου άρεσε ούτε στο «Requiem for a dream») υπερβάλλει ασυστόλως και μάλλον είχε μπερδευτεί
και νόμιζε πως παίζει σε κωμωδία, ενώ οι δύο κυρίες Jodie Foster και Kristen Stewart είναι λιγότερο πανικόβλητες απ’ όσο θα έπρεπε.
Όλα αυτά καθιστούν
το «Panic room»… την καλύτερη απόδειξη του πώς μία
δεξιοτεχνική σκηνοθεσία μπορεί να κάνει από μόνη της μία ταινία στ’ αλήθεια
καλή! Ο Fincher δίνει πνοή στο άψυχο σενάριο του Koepp και καθηλώνει πραγματικά το θεατή στο
κάθισμά του για τα εκατόν δέκα περίπου λεπτά που διαρκεί το φιλμ. Δημιουργώντας
μία φοβερή ατμόσφαιρα και προκαλώντας υποδειγματικά έντονο σασπένς, ο Fincher καταφέρνει κάτι το ιδιαίτερα πρωτότυπο: Σε
ταυτίζει με τους χαρακτήρες και των δύο πλευρών (θύτες και θύματα –εδώ είναι
που συμβάλλει εμφανώς η πολύ καλή ερμηνεία του Whitaker), με αποτέλεσμα να πιάνεις τον εαυτό σου συχνά
να αγωνιά τόσο για τους μεν όσο και για τους δε!...
Βαθμολογία: 3.5/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου