Terminator: Genisys / Εξολοθρευτής: Γένεsys (2015)

Κάτι μεταξύ ενός σίκουελ κι ενός reboot της σειράς του «Εξολοθρευτή», το «Genisys» υιοθετεί περίπου τη λογική του «X-men: Days of future past» και με την αφορμή του ταξιδιού στο χρόνο ανοίγει τις πόρτες για τη συνέχιση του franchise. Ο Arnold Schwarzenegger επιστρέφει ξανά σε πρωταγωνιστικό ρόλο -με αληθινή υπόσταση, σε αντίθεση με την καθόλα ψηφιακή του παρουσία στο «Terminator: Salvation»-, κάτι που δίκαια μπορεί να φέρει τους παλιούς φαν ξανά στις αίθουσες χωρίς να το μετανιώσουν. Για τους αμύητους στο franchise που ξεκίνησε ο James Cameron, δε, δίνεται μια ξεκάθαρη (και μάλλον εύστοχη) ευκαιρία να μπουν για πρώτη φορά στο κινηματογραφικό του σύμπαν. Η ιστορία επεξηγείται συνοπτικά και με σαφήνεια στο πρώτο τέταρτο, ως μια επανάληψη όσων πρέπει να γνωρίζεις από πριν, αλλά κι ως μια γρήγορη (αν όχι βιαστική) εισαγωγή στην πλοκή του φιλμ -ίσως αφήνοντας κι ορισμένες σεναριακές τρύπες εντέχνως ξεχασμένες μέσα στην διαδικαστική βιασύνη της.

Πάντως, προσπερνώντας τα σεναριακά θεμέλια που, ως είθισται σε τέτοιες φαινομενικά περίπλοκες σεναριακές κατασκευές (και δη όταν έχουμε time-travel), δεν είναι όσο γερά δείχνουν, περνάμε στο πραγματικό ζητούμενο: ικανοποιεί η ταινία ως το διασκεδαστικό καλοκαιρινό μπλοκμπάστερ που -απροσποίητα- αποτελεί; Η απάντηση είναι ένα μεγάλο ναι και το φιλμ σχεδόν σε αιφνιδιάζει με το πόσο ευχάριστο είναι το δίωρο που σου προσφέρει. Τίμιο και συνεπές στις προθέσεις του, προσφέρει χορταστική δράση χωρίς περιττή σοβαροφάνεια και με ψήγματα ψυχής. Ο Schwarzenegger κρατά έναν έντονα χιουμοριστικό ρόλο, σαφώς πιο εξόφθαλμα αυτοσαρκαζόμενο, μεν, απ` ό,τι ο T-800 του 1984, συμβάλλοντας όμως σε μία αίσθηση ευαίσθητης νοσταλγίας, εύστοχα συνδεδεμένης και με το γερασμένο λουκ του ηθοποιού. Παράλληλα, οι «σφήνες» τρυφερότητας του τωρινού Εξολοθρευτή λειτουργούν επίσης -αιφνιδιαστικά- αποτελεσματικά.

Το φιλμ τελικά σε κάνει να αγνοήσεις τους ενοχλητικά προφανείς διαλόγους, όσο και το μάλλον απλοϊκό στόρι, και να σταθείς εντέλει στο πόσο τίμια διασκεδαστικό είναι. Μια επίσης απλοϊκή και εύπεπτη (ως και τετριμμένη πλέον) αλληγορία για την τεχνολογία στις ζωές μας είναι κατά τ’ άλλα καλοδεχούμενη και εντάσσεται ευχάριστα στο απολαυστικό σύνολο, ενώ το δίδυμο Schwarzenegger - Emilia Clarke («Game of Thrones») δένει όμορφα, ασχέτως που η δεύτερη δεν πείθει απόλυτα για bad-ass πρωταγωνίστρια. Μόνη ένστασή μου ο πρωταγωνιστής Jai Courtney, ο χαρακτήρας του οποίου ποτέ δεν φαντάζει αληθινά συμπαθής  και ο οποίος μοιάζει να επιλέχθηκε σχεδόν μόνο για το σώμα του και την περιέργως φυσιογνωμική ομοιότητά του με τον Schwarzenegger (;).

Βαθμολογία: 2.5/5